Wojna zawsze niesie za sobą ogrom zniszczeń i ludzką tragedię. W obecnych czasach praktycznie każdy konflikt zbrojny relacjonowany jest przez media. Obserwujemy cierpienie ofiar, współczujemy im
i staramy się pomagać. Kiedy milkną wystrzały a kamery gasną, przechodzimy do naszych codziennych spraw. Zapominamy o wojnie. Ludzie, którzy stracili bliskich oraz dobytek, uciekinierzy, tułacze, pozostają sami. A przecież po wojnie też jest życie.

Jak długo trzeba pomagać ofiarom wojny? Czy każda pomoc jest tak samo skuteczna? Czy w pomocy humanitarnej są jakieś reguły? Tyle pytań, na które warto znać odpowiedź.

***

Dawid Czyż związany jest z Fundacją Orla Straż od 2017 roku. Po raz pierwszy wyjechał do Iraku latem 2016, aby wstąpić do lokalnej jednostki samoobrony walczącej pod Mosulem przeciwko ISIS. Na froncie spędził prawie pół roku. Tam poznał Bartosza Rutkowskiego, założyciela Orlej Straży, który przyjechał do Iraku
z pomocą humanitarną. Nie było mowy o przypadku. Tak po prostu musiało być. Od tamtej pory wspólnie pomagają ofiarom terroryzmu, kobietom, dzieciom oraz rodzinom, które ucierpiały w wyniku wojny, której nie chcieli.

W Orlej Straży Dawid zajmuje się głównie przekazem medialnym oraz nadzorowaniem pomocy humanitarnej. Wielokrotnie wyjeżdżał na Bliski Wschód, aby relacjonować podejmowane przez fundację działania, spotykać się z rodzinami, które ucierpiały oraz starać się nieść ich głos do ludzi, którym nie jest obojętny ich los.

Misją Fundacji Orla Straż jest pomoc ofiarom terroryzmu na Bliskim Wschodzie, głównie w Iraku oraz Irackim Kurdystanie.

Wspieramy rodziny, które straciły bliskich, dom oraz dorobek całego życia w wyniku najazdu terrorystów z ISIS. Chcemy pomóc im w powrocie do życia, jakie wiedli przed wojną, wywołaną przez islamskich fundamentalistów. Realizujemy nasze działania m.in. przez odbudowę zniszczonych miejsc pracy, wspieranie edukacji wdów i sierot oraz pomoc rozwojową udzielaną w bardzo szerokim zakresie. Nie mamy jednej, ustalonej dziedziny, w której się specjalizujemy, ponieważ dostosowujemy swoje działania do aktualnych potrzeb poszkodowanych społeczności.

Główną naszą zasadą jest pomoc wyłącznie w uzgodnieniu z potrzebującymi w ich własnym kraju.

Od początku istnienia Orlej Straży zajmujemy się najróżniejszymi formami wspierania ofiar terroryzmu. Naszym celem jest zarówno pomoc konkretnym osobom, jak i bardziej rozwinięte projekty służące rodzinom, a nawet całym miejscowościom. Nie mamy ustalonych szablonów działania ani nie ograniczamy się żadnym schematem. Naszą definicją pomocy jest doprowadzenie do sytuacji, kiedy osoba lub rodzina, którą wsparliśmy, jest w pełni usamodzielniona.

Praca to podstawa

Jednym z głównych naszych działań, jest odbudowa miejsc pracy. Służy temu projekt Dobra Praca, w ramach którego odtwarzamy zniszczone przez terrorystów zakłady, sklepy i warsztaty lub tworzymy całkowicie nowe dla osób w trudnej sytuacji ekonomicznej. Od początku trwaniaprojektu udało nam się już odtworzyć blisko 100 małych, rodzinnych miejsc pracy.

Działamy również na wielu innych płaszczyznach. Współfinansujemy dwa ośrodki edukacyjne dla kobiet i dzieci, które były w rękach terrorystów. Organizujemy zajęcia dydaktyczne i kursy szwalnicze oraz rękodzielnicze, które są elementem terapii zajęciowej. Budujemy niewielkie domy, aby rodziny mogły wrócić do swoich macierzystych miasteczek i wsi. Kupujemy zwierzęta hodowlane rodzinom, które zajmowały się pasterstwem, stawiamy szklarnie, pomagamy w odbudowie linii energetycznych i wiele innych.

Dowiedz się więcej na: www.orlastraz.org

***

Reportaż filmowy z cyklu

PODRÓŻE STANISŁAWA KUSIAKA

SZREŃ, czyli bajkowa zima w krainie Liczyrzepy

Cztery kalendarzowe zimy spędził autor w Karkonoszach, rejestrując krajobrazy, góry, leśne ostępy. Towarzyszył wyścigom psich zaprzęgów i Biegom Piastów. Obserwował zmagania rzeźbiarzy z bryłami lodu i śniegu, w wyniku czego powstawały niesamowite rzeźby. Odwiedzał górskie schroniska wybudowane jeszcze przed pierwszą wojną światową, w których zachowały się piece zbudowane z kafli ze scenami rodzajowymi. Miejscem szczególnie fotogenicznym w Karkonoszach jest ŚNIEŻKA, oraz ŚNIEŻNE KOTŁY, którym poświęcił sporo uwagi. Fotograficzne zbiory i filmy pozwoliły na stworzenie bajkowego reportażu, który zilustrowany został muzycznie utworami m.in. M. Lorenca, Z. Preisnera M. Zielińskiego.

Reportaż będzie zaprezentowany w środę 12 stycznia 2022 roku o godz. 17:00, w sali widowiskowej Domu Kultury LSM, ul Wallenroda 4a, Lublin.

Zapraszamy z osobami towarzyszącymi.

Reportaż filmowy z cyklu

PODRÓŻE STANISŁAWA KUSIAKA

Tam, gdzie nie docierają pielgrzymi (Izrael)

Spotkanie z autorem i projekcja filmu – wtorek 7 grudnia 2021 r. godz.17:00

Wstęp wolny

Dzikich miejsc i bajkowych krajobrazów w niewielkim w Izraelu jest zadziwiająco dużo. Większość kraju stanowią tereny górzysto-pustynne, gdzie z trudami klimatu z powodzeniem radzi sobie przyroda ożywiona. Autor „zabierze” widzów w takie miejsca i o nich opowie. Opowie także o ludziach, którzy na pustyni urządzili sobie miejsce do przetrwania, i… żyje im się prawie po królewsku. W pozornym bezruchu powodowanym skwarem wszystko podlega ustawicznym przemianom. Czasami człowiek jest autorem takich przemian, niestety destrukcyjnych.

I o tym także będzie w reportażu.

Dom Kultury LSM – ZAPRASZA

wtorek 7 grudnia 2021 r. godz.17:00
Wstęp wolny

__________________________

Następne spotkanie z tego cyklu zaplanowano na wtorek 11 stycznia 2022 godz.17:00

Krzysztof Stankiewicz – dziennikarz, pisarz, podróżnik – jest absolwentem Wydziału Elektrycznego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie (obecnie Politechnika Lubelska), oraz Studium Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Dziennikarstwo uprawia od prawie pół wieku, a dokładnie od 1972 r. Początkowo w „Kurierze Lubelskim”, w którym przepracował równo 30 lat.

Przez 10 lat był także współpracownikiem „Kuriera Polskiego”, a potem, przez taki sam okres „Polskiej Gazety Transportowej” i kilku innych tytułów.

W 2009 roku stworzył magazyn społeczno-kulturalny „Awangarda lubelska”! od tego czasu jest jego redaktorem naczelnym.

Jest kilkukrotnym laureatem nagród Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Stowarzyszenia Dziennikarzy RP oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Podróżników „Globtroter”. Przede wszystkim lubi podróżować. Dotychczas odwiedził i opisał na łamach prasy oraz w książkach ponad 80 krajów położonych na wszystkich kontynentach.

„Kochankowie z Lublina” to najnowsza, dziesiąta książka tegoż autora. Jest to opowieść o miłości, podróżach i koronawirusie. Jej akcja toczy się w Lublinie i wielu krajach świata, a kończy w czasie, gdy światem zawładnęła pandemia koronawirusa. Do Polski dotarła ona w marcu 2020 r. Początkowo miała dość łagodny przebieg, ale u schyłku lata, w chwili oddawania książki do druku, we wrześniu tegoż roku, w całym świecie zakażenie koronawirusem potwierdzono pozytywnym wynikiem testu u ponad 30 min ludzi, spośród których prawie milion zmarło. W Polsce zanotowano do tego czasu ponad 80 tys. zakażeń i ponad 2 tys. zgonów. Czy i jak wpłynęły one na życie kochanków z Lublina – o tym właśnie jest ta książka. A co będzie dalej? To być może temat na następną książkę.

Rozdział I

Mam na imię Kacper. Urodziłem się w Lublinie, i co w tym przypadku równie ważne, stało się to 26 kwietnia 1986 roku, czyli w dniu wybuchu reaktora atomowego i katastrofy w Czarnobylu. Wówczas byłem tak mały, że nie zdawałem sobie sprawy z tego, co się wydarzyło. Dopiero wraz z upływem czasu, a właściwie po latach, zacząłem obejmować rozumem to, co się wówczas stało. I dostrzegać to na własne oczy. Wielu moich rówieśników, a zwłaszcza rówieśniczek, w dorosłym już wieku zaczęło na własnej skórze, a właściwie na własnym ciele odczuwać to i doświadczać tego, co się wówczas, owego pamiętnego kwietniowego dnia 1986 roku wydarzyło. Wiele z nich zachorowało na tarczycę i musiało, chcąc ratować swoje życie, poddać się operacji. To u nas. A na Ukrainie, w okolicach Czarnobyla było jeszcze gorzej. Dopiero po latach zaczęliśmy dowiadywać się całej prawdy o tej katastrofie. Ale czy była to już cała prawda? Zdałem sobie sprawę, że być może tej całej prawdy nigdy nie poznamy. Ale przynajmniej zbliżyć się do niej warto. Ja przynajmniej chciałem. Wiele przeczytałem książek na ten temat i wiele obejrzałem filmów. Wciąż żywo zainteresowany tematem, postanowiłem w końcu sam na własne oczy przekonać się o skutkach czarnobylskiej katastrofy.

W 2016 roku, a więc dokładnie w 30 lat po jej wydarzeniu, zdecydowałem się wybrać do Czarnobyla. Było to możliwe, bowiem wielu ludzi z całego świata, podobnie jak ja zaciekawionych tematem, wyjeżdżało tam z licznymi biurami podróży organizującymi tam, pożal się Boże, turystyczne wycieczki. Ja też zgromadziłem już wszystkie informacje na temat takiego wyjazdu, już miałem wybrane biuro podróży i niemal byłem spakowany, ale chyba na moje szczęście, sprawy potoczyły się inaczej i w ostatniej chwili, zamiast w Czarnobylu, wylądowałem w o wiele ciekawszych zakątkach Ukrainy. (…)

Krzysztof Stankiewicz „Kochankowie z Lublina. Opowieść o miłości, podróżach i koronawirusie”, Wydawnictwo POLIHYMNIA, Lublin 2020, s. 7

środa 13 października 2021 r. godz. 18:00 –Wstęp wolny

Spotkanie podróżnicze
dr Małgorzata Telecka

Z LOLKĄ po Europie

O psie, który jeździł koleją – czyli z Lolką po Europie

Nie bierz psa. Uwiąże cię. Nigdzie się nie ruszysz. Kto się nim będzie zajmował w wakacje? – taki stereotyp pokutuje wśród wielu ludzi i takie ostrzeżenia ja również słyszałam przed zamieszkaniem z Lolką.
Hmm… Z jednej strony można by powiedzieć, że wakacje to tylko miesiąc w roku, ale faktycznie wyjazd może być problemem. Z drugiej strony tyle biednych zwierzaczków czeka w schronisku na przyjaciela, który je pokocha i zrozumie. Zrezygnować z adopcji dla kilku tygodni relaksu? A z trzeciej, egoistycznej, może faktycznie szkoda wakacji?
Ale czy naprawdę z psem nie da się podróżować? A może jednak? Postanowiłam to sprawdzić.

Pierwsze wspólne wakacje z Lolką spędziłyśmy na rowerze. 1300 km szlaku Green Velo z Roztocza do Elbląga pokonałyśmy w 16 dni. Dzięki tej wyprawie zahukana i wiecznie wystraszona Lolka zamieniła się w pewnego siebie, choć nadal grzecznego psa.
W ostatnie wakacje zaryzykowałam dalszą wyprawę. Pociągiem i na rowerze przez Europę. Cztery tygodnie, sześć krajów, ponad 5500 km trzydziestoma różnymi pociągami, ponad 900 km na rowerze, ponad 320 km pieszo. Moja sunia stała się kobietą światową: Praga, Drezno, Paryż, Antwerpia, Amsterdam, Berlin… Wielu ludzi nie widziało tyle, co ona. Po tym wyjeździe stała się pewna siebie, czasem nawet trochę krnąbrna, ale żadne przeciwności nie są jej straszne. Czyli wreszcie wyleczyła się ze schroniskowych wspomnień i jest normalnym psem.

Trasa naszej wyprawy rozpoczęła się w Lublinie. Kolejnymi przystankami były:
Praga – Szwajcaria Czesko-Saksońska – Drezno – krater Nördlingen – krater Steinheim – Lozanna – Montreux – Clermont-Ferrand – Masyw Centralny – Limoges – zamki nad Loarą – Paryż – Brugia – Gandawa – Antwerpia – Amsterdam – Berlin.
O tym jak podróżuje się z psem, czego trzeba się wyrzec i na co uważać, będzie moja opowieść.

Szanowni Państwo. Lolka jest psem ze schroniska. Niech to wystąpienie stanie się pretekstem do pomocy psiakom. Chciałabym Państwa serdecznie prosić o wpłaty na Stowarzyszenie „Psy z Bronic Szukają Domów”, które pomaga takim jak ona.
Dla osób, które chciałyby wiedzieć więcej o naszej wyprawie, niż uda się powiedzieć w czasie prelekcji, do kupienia będzie opracowany przeze mnie pamiętnik z podróży z fotografiami Lolki. Środki ze sprzedaży pamiętnika również zostaną przeznaczone na Stowarzyszenie.

Serdecznie zapraszam
Małgorzata Telecka

XVII Lubelski Festiwal Nauki

Projekty festiwalowe w DK LSM 22.09.2021 r. – środa

dr inż. Małgorzata Ciosmak

Godzina 10:00

Co z tą wodą?

Wydawałoby się, że woda jest czymś, co nie ma już dla nas tajemnic. Mamy wodę do picia, do kąpieli, do przenoszenia ciepła, do podlewania upraw. Czy jednak o samej wodzie i o tym skąd się ona bierze, wiemy wszystko? Festiwalowe spotkanie skierowane do młodych zapozna z wieloma właściwościami wody, o których powszechnie się nie wie, a które są ważne i ciekawe. Na zakończenie spotkania będzie dyskusja i konkurs z nagrodami.

Godzina 11:00 i 12:00

Na czym stoimy, czyli jak jest zbudowana Ziemia pod nami?

Budowa Ziemi ogólnie jest znana. Jednak różne okolice mają pod sobą różne materiały skalne, płynne i gazowe. Są takie, które mają barwę szarą lub popielatą, ale są też bardzo kolorowe. Są zwyczajne i są szlachetne. Jakie one są i jak wyglądają dowiemy się na prezentacji multimedialnej, a potem po krótkiej dyskusji będzie konkurs z nagrodami.