Spotkania z projekcją filmów
w środy 20 i 27 września 2017 r. o godz. 18.30

Wstęp wolny

Spotkania z psychologiem i terapeutą

Anną Marciniak

Czy jesteśmy zaprogramowani?

ulotka.pdf

Kim jesteśmy? W ilu procentach decydujemy o własnym życiu, a może jesteśmy szczególnym rodzajem robotów, którymi ktoś steruje?
Robot przyjmie treści i zadania selektywnie, zgodnie z posiadanym oprog01ramowaniem. Informacje niezgodne z programem odrzuca lub wyśmiewa. Robot nie wie jak jest zaprogramowany, taką wiedzę posiada ten kto go stworzył.
Niestety robot jest pewny, że samodzielnie myśli, że program, który realizuje, to jego własny pomysł. Ma wrażenie, że myśli i decyduje, tak trochę jest, tyle że w ramach stworzonych przez programistę ram.

Człowiek jest wyposażony w zmysły, doświadcza rzeczywistości, uczy się jej od dzieciństwa. Zdobyte informacje przetwarza, analizuje. Jego podświadomy umysł staje się „twardym dyskiem”, zmagazynowane jest tam wszystko, co przeżył. Aby przywołać wspomnienia, wystarczy „kliknięcie”, może być nim jedno spojrzenie, jeden dźwięk, nutka zapachu itp. W byciu człowiekiem zawiera się połączenie tego, co twórcze i tego co zaprogramowane, wykraczające poza rolę programisty i poza rolę robota. Człowiek może oglądać siebie jakby z zewnątrz, działającego w każdej z tych ról, i jednocześnie analizować, obserwować, wyciągać wnioski.
Czym dla Ciebie jest rodzina? Jakie dobre wartości przekazali mi rodzice? Które z nich pomagają mi w życiu i czynią mnie szczęśliwym?
Jakie uprzedzenia przekazali mi rodzice? Które z nich mi nie służą? Które z nich mnie hamują i wywołują lęki?
Jesteśmy mechanicznie zaprogramowani przez obserwację rodziców. wchodzimy w dorosłość obdarzeni wzorcami rodziny, pracy i miłości, które wzięły się z tego, co reprezentowała matka jako kobieta i ojciec jako mężczyzna.
Im dłużej mieszkałeś z rodziną, tym mocniejsze i trudniejsze do wyplenienia są schematy myślowe, które wydają Ci się być własne.

Zmiana programu
Nasze życia to ciągła walka ze sobą, żeby stać się lepszym, ale są i tacy którzy chcą pozostać tacy jacy są, czyli źli, bo jest im z tym wygodnie. Wkurzają nas ludzie, którzy chcą nas zmieniać lub śmieją się z naszych zachowań, nawyków, zmuszają do natychmiastowego przecięcia pępowiny z dziećmi, rodzicami, rodzeństwem. Wmawiają, że jesteśmy jak robot poruszający się zgodnie z programem zatytułowanym np. „Pomoc”, „Forsa”, „Praca” „Wnuki”, „Choroby”, „Marudzenie”, „Jedzenie” itp.

Źle się czujemy myśląc, że może naprawdę jesteśmy zaprogramowani, bardzo przedmiotowo. A może sens życia polega właśnie na wyjściu z programu niezależnie od wieku. Stworzeniu własnego „Ja” dążącego do doskonałości? I po to jest nasze życie(?).

Zapraszam na spotkanie