14 marca -Teatr Pierwszego Kontaktu – „Życie zwyczajne siostry F.”

Spektakl 
w środę 14 marca 2018 r. o godz. 19.00

Bilet w cenie – 20 zł

Spektakl pożegnalny – ostatnie spotkanie z tytułem

ulotka.pdf

Występują: Dominika Łączkowska (s. Faustyna), Dorota Nowak (Natalia), Katarzyna Piekarczyk (Józefa), Edyta Madej (Wanda), Rafał Radliński (Stanisław), Andrzej Samborski (Mieczysław),  Katarzyna Rachoń-Bardadin (Maria), Malwina Franczak (Genowefa).
Konsultacje wokalne: Anna Skawińska, Małgorzata Rudnicka
Projekt plakatu: Aleksandra Kęcik, fot. Łukasz Kęcik
Scenografia, scenariusz, reżyseria: Tomasz Załucki
Fotografie: Emil Zięba

O TEATRZE
Teatr Pierwszego Kontaktu to zespół założony przez małżeństwo instruktorów teatralnych: Mariolę i Tomasza Załuckich.  Teatr 12 rok działa na lubelskim rynku teatralnym. Zrealizował wiele sztuk nagradzanych na ogólnopolskich festiwalach teatralnych. Reżyser i kierownik zespołu – Tomasz Załucki jest m.in. stypendystą Prezydenta Miasta Lublina (z 2016 roku), z którego to stypendium powstał spektakl „Życie zwyczajne siostry F.” Od 2016 roku TPK realizuje także przedstawienia dla dzieci. Teatr na co dzień działa w Domu Kultury Błonie S.M. „Czuby”.
STRONY:
teatrpierwszegokontaktu.pl
facebook.com/strefaTPK
teatrzyklublin.blogspot.com

O SPEKTAKLU
„Życie zwyczajne siostry F.” to dynamiczna opowieść o życiu codziennym św. siostry Faustyny przedstawiona na podstawie narracji znanych jej osób. Poznajemy rodzinę bohaterki, siostry, ks. Sopoćkę i świadków jej ostatnich chwil. Wszystko to podkreślone zostaje prostymi środkami wyrazu – scenografia jednocześnie pełni rolę mobilnego rekwizytu, który przemieszczany przez aktorów tworzy nowe teatralne realia, muzyka to śpiewy a cappella. Jest to uniwersalna opowieść o zmaganiach jednostki w codziennych relacjach z innymi ludźmi w obliczu spotkania z Bogiem.

CYTATY Z RECENZJI
Jeśli myślicie, że jest to mdła akademia „na cześć”, to będziecie w szoku. Zero banałów, zero „cukru!”
ks. Adam Rybicki, prof. KUL

Był film z Dorotą Segdą, był spektakl krakowskiej PWST. A jednak, choćby się sporo wiedziało i czytało, na „Życie zwyczajnej siostry F.” zdecydowanie warto przyjść.
Teresa Kmieć, PROSCENIUM – Lubelska Gazeta Teatralna

Kto by pomyślał, że można tak sugestywnie wykorzystać prostopadłościany?!
A publiczność widzi to, co trzeba – salę lekcyjną, szpital, wnętrze klasztoru… pomnik Marszałka…
Małgorzata Pietraś, polonista

Tomasz Załucki, ur. 1979 r., absolwent animacji kultury i pedagogiki UMCS, instruktor teatralny. Współzałożyciel (razem z Mariolą Załucką) autorskiego Teatru Pierwszego Kontaktu działającego w Lublinie od 2006 roku, autor scenariuszy, pomysłodawca autorskich spektakli. Były aktor ostatniego składu Teatru Scena 6 Henryka Kowalczyka. Laureat stypendium Prezydenta Miasta Lublina, dwukrotnie finalista lubelskiej nagrody kulturalnej „Żurawie”, laureat wielu nagród w niezawodowym ruchu teatralnym.

ZWYCZAJNIE O NIEZWYCZAJNEJ
Teresa Kmieć

O świętej Faustynie powiedziano, napisano i zaśpiewano już wiele. Był film z Dorotą Segdą, był spektakl krakowskiej PWST. A jednak, choćby się sporo wiedziało i czytało, na Życie zwyczajnej siostry F. zdecydowanie warto przyjść. Bo choć życie niby takie zwyczajne, to sztuka wcale nie. To podróż w czasie i dźwięku.
Najpierw ciemność. Z tej ciemności płynie głos, płynie pieśń Kiedy ranne wstają zorze. Śpiewa ją młoda Faustyna – zatopiona w modlitwie? Przeżywająca wizje? Światło się zapala i okazuje się, że grająca tą główną bohaterkę Dominika Łączkowska… sprząta. Myje podłogę. Potem znika, a na scenie pojawia się jej rodzeństwo. To oni, a potem współsiostry i inni ludzie, których na swojej drodze spotkała Faustyna, o niej opowiadają. Ona sama mówi niewiele, cały czas poznajemy ją dzięki relacji innych. Taki zabieg scenariuszowy pięknie pokazuje jej pokorę i tę „zwyczajność” siostry, która nie ma daru pięknej wymowy, nie jest gwiazdą, która swoim zachowaniem mówi: „patrzcie na mnie, słuchajcie mnie”. Jest trochę taka jak inne siostry, ma swoje obowiązki w klasztorze, męczy się, uśmiecha, pracuje, jest wyśmiewana, nie radzi sobie z podopiecznymi. A jednocześnie rozmawia z Bogiem, ale kto o tym wie poza nią?
Wielkim plusem spektaklu jest scenografia, zaprojektowana przez reżysera Tomasza Załuckiego. Jej głównym elementem są duże drewniane sześcienne pudełka, które pełnią różne funkcje: biurek, krzeseł, bębnów, układane w konstrukcje zależnie od potrzeb akcji. Razem ze stojącymi na środku sceny drzwiami stanowią właściwie jedyną, ale przez swoja mobilność bardzo zróżnicowaną scenografię.
Aktorzy są bardzo wiarygodni w swoich rolach. Aż chce się uwierzyć, że naprawdę przyszli na scenę prosto z dwudziestolecia międzywojennego i że zaraz tam wrócą. Poza tym są po prostu świetnie przygotowani, a wszystko, każdy gest i wypowiadana kwestia, wydaje się zaplanowane i zrealizowane co do joty.
Muzykę towarzyszącą przedstawieniu wykonują sami aktorzy. Wykorzystano tradycyjne religijne pieśni: Kiedy ranne wstają zorze oraz Jezusa ukrytego. Ta ostatnia prowadzi widza przez cały spektakl, wykonywana jest w szybkim tempie (zupełnie innym niż to znane z kościoła), co pewien czas kolejna zwrotka ogłasza przejście do następnej sceny, staje się muzycznym tłem dla zmiany scenografii, czyli przestawiania wspomnianych wyżej drewnianych pudeł.

Teatr Pierwszego Kontaktu pokazuje bardzo codzienne życie świętej, która tak jak Koronkę do Bożego Miłosierdzia i wizerunek Jezusa Miłosiernego, zna cały chrześcijański świat, świętej, której nie udało się pozostać w cieniu. Bo choć życie czasem może się wydawać zwyczajne, wcale takie nie jest. Może i o nas też ktoś kiedyś będzie tak opowiadał – zwyczajnie o niezwyczajnych.

Teresa Kmieć – absolwentka ekonomii i muzykologii KUL, doktorantka literaturoznawstwa tamże.
PROSCENIUM – Lubelska Gazeta Teatralna.

„Zwyczajne życie siostry F.” to 60 minut, podczas których widz obcuje ze sztuką teatralną przez duże „S”. Oszczędna scenografia początkowo trochę niepokoi – kto by pomyślał, że można tak sugestywnie wykorzystać prostopadłościany?! Pudełka po prostu! A publiczność widzi to, co trzeba – salę lekcyjną, szpital, wnętrze klasztoru… pomnik Marszałka…
„Faustyna” jest delikatna, subtelna, razem z nią na scenę wchodzi spokój. To widać w każdym ruchu aktorki, mimice, to się słyszy w melodii jej głosu. Pozostali członkowie Zespołu również nie mają łatwego zadania. Każdy z nich wciela się w kilka postaci, a w każdej z ról jest przekonujący, prawdziwy i szczery. Wzrusza, bawi, a czasem przeraża.
Podczas spektaklu dużo się dzieje i dużo zmienia. Każda scena żyje własnym życiem, a jednak wszystkie razem tworzą spójną całość. Każda z nich jest perełką! Zaskakuje już pierwsza – przedstawianie się członków rodziny Helenki. Ta, w której siostry zdają egzamin ociera się o konwencję kabaretową, podobnie jak moment, w którym jedna z zakonnic czyni Faustynie wyrzuty z powodu jej zaniedbań w pracy w kuchni. Przejmujący jest epizod z Marszałkiem. Klimatyczne śpiewy, nie tylko religijne. Fenomenalna inscenizacja Powrotu taty A. Mickiewicza!
Zwyczajne życie siostry F. po prostu trzeba zobaczyć. Należy osobiście doświadczyć Teatru Pierwszego Kontaktu.
„Nie było aplauzu ze strony wszystkich aktorów, nie jesteśmy teatrem przy parafii. To był pewien trud, by przekonać zespół do tej bohaterki – opowiada reżyser. (…) Dużo tam rzeczy, które są nieprzekładalne na scenę”. [całość do przeczytania tu: http://lublin.gosc.pl/doc/3242386.Zycie-zwyczajne-siostry-F…] A jednak udało się! Panie Reżyserze, Aktorki i Aktorzy – gratulacje!!!”

Małgorzata Pietraś,
polonistka, nauczyciel