27 maja – XXVI KONCERT KAMERALNY – „Poznałem miłość tylko poprzez cierpienia, jakie ona zadaje”

Koncert
w poniedziałek 27 maja 2019 r. o godz. 18.00
Bilet w cenie 10 zł

XXVI KONCERT KAMERALNY

pod dyrekcją Teresy Księskiej-Falger

Poznałem miłość tylko poprzez cierpienia, jakie ona zadaje

Michaił Glinka

Wystąpią
uczniowie Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II st. im. Karola Lipińskiego w Lublinie, ul. Muzyczna 10
Pola Piasecka – skrzypce
Hanna Król – skrzypce
Piotr Król – fagot

Justyna Zańko – skrzypce, Artur Figiel – klarnet, Marek Moczulski – fagot
Teresa Księska-Falger – fortepian, słowo o muzyce

Program
Ferdinand Kűchler – Concertino G-dur cz. I
Ewa Iwan – Kujawiak
Jean Baptiste Accolay – Koncert a-moll
Henryk Wieniawski – Pieśń polska
Julius Weissenborn – Humoreska
Jules Massenet – Medytacja „Thais”
Johannes Brahms – Taniec węgierski nr 16
Dymitr Szostakowicz – Romans D-dur
John Williams – Lista Schindlera
Bela Bartok – Tańce węgierskie
Carl Philippe Emanuel Bach – Dwie sonaty na klarnet, fagot i cembalo
Gerald Finzi – Trzy Bagatele na klarnet i fortepian / Preludium, Romans, Kolęda
Michaił Glinka – Trio patetyczne d-moll na fortepian, klarnet i fagot

„Poznanłem miłość tylko poprzez cierpienia,
jakie ona zadaje”

To słowa Michaiła Glinki towarzyszące Triu patetycznemu d-moll na fortepian, klarnet i fagot (jest też druga wersja tego utworu z wiolonczelą zamiast fagotu)
Kompozycja powstała w Mediolanie w 1832 roku, artysta miał wówczas 28 lat i był… beznadziejnie zakochany. Attaca, jedna po drugiej, następują po sobie cztery spokrewnione tematycznie części. Zmianom natury emocjonalnej towarzyszą barwne mozaiki dźwiękowo-harmoniczne, kontrasty dynamiki, zgrabnie skrojone frazy trzech koncertujących instrumentów.
Część I (Allegro moderato), najdłuższa, zachwyca wirtuozowskim polotem. Scherzo (Vivacissimo) prezentuje Lisztowskim rozmach, natomiast Trio ujmuje prostotą lirycznej melodyki. Largo, część kolejna, utrzymane w stylu włoskiego bel canta, wzrusza autentycznością ekspresji.
Finał (Allegro con spirito), krótki – a nawet za krótki! – stanowi swoiste podsumowanie uprzednio wykorzystanych motywów i pomysłów technicznych.
Glinka wiódł burzliwe życie. Muzyki uczył się w domu i dłuższy czas w równym stopniu pasjonował się… geografią. Zachęcony przez rodzinę, zdecydował się zostać dyplomatą (uczęszczał do Liceum Szlacheckiego), ale udział w powstaniu dekabrystów przekreślił jego plany.
Pełen emocji, rozmaitych pomysłów, studiując dorywczo grę na skrzypcach, śpiew, teorię i kompozycję, coraz częściej prezentował swoje nieśmiałe próby kompozytorskie, by ostatecznie – w latach 1833-1834 – podjąć studia w Berlinie (wrócił tam ponownie w 1856 roku)
Sukces przyniosła artyście opera Iwan Susanin. Po latach zasłużył na miano ojca narodowej muzyki rosyjskiej.

Serdecznie zapraszamy.
Teresa Księska-Falger z Przyjaciółmi

Michaił Iwanowicz Glinka (ros. Михаил Иванович Глинка, ur. 20 maja?/1 czerwca 1804 r. w Nowospasskoje(ros.) koło Smoleńska, zm. 3 lutego?/15 lutego 1857 r. w Berlinie) – rosyjski kompozytor polskiego pochodzenia.
Prapradziadem Michaiła był polski szlachcic z rodu Glinków herbu Trzaska (Glinki w Ziemi Łomżyńskiej) – Wiktoryn Władysław Glinka. Po utracie Smoleńska przez Polskę w 1654 r. W. W. Glinka pozostał w majątku, przyjął poddaństwo rosyjskie i przeszedł na prawosławie. Carskie władze zachowały mu przywileje szlacheckie w tym herb Trzaska oraz nadania królewskie.

Tablica upamiętniająca Michaiła Glinkę na ul. Niecałej 2 w Warszawie, gdzie w 1848 r. mieszkał i tworzył, wmurowana w 150 rocznice urodzin kompozytora.
Zainteresowania w okresie młodzieńczym kierowały Michaiła Glinkę ku naukom przyrodniczym, geografii i podróżom. W czasach licealnych zetknął się z Puszkinem i z dekabrystami, co skupiło na nim uwagę policji. Musiał więc porzucić chęć kariery dyplomatycznej. Pracował przez cztery lata w Urzędzie Komunikacji. Wykształcenie muzyczne Glinki było wielostronne, ale też mało systematyczne. Pobierał prywatne lekcje kompozycji, kontrapunktu, fortepianu (m.in. u Johna Fielda) i skrzypiec. Regularne 2-letnie studia kompozycji podjął dopiero w wieku 29 lat. Pobierał również lekcje śpiewu w Petersburgu. Uważany był za znawcę sztuki bel canto, znał bogaty repertuar pieśni włoskich i francuskich. Występował również, śpiewając własne pieśni, komponowane nierzadko na spotkaniach towarzyskich.

W Petersburgu przebywał do 1830 roku. Prowadził wówczas bogate życie towarzyskie, obracał się w kręgu Puszkina (był kolegą z klasy jego młodszego brata Lwa), Marii Szymanowskiej, poznał też Mickiewicza. W 1830 roku wyruszył w podróż po Europie, przez Berlin, Szwajcarię, do Włoch. Przebywał tam trzy lata i poznawał styl włoskiego bel canto, poznał też Belliniego i Donizettiego. Następnie podjął regularne studia kompozycji w Berlinie u Siegfrieda Dehna. Po powrocie do kraju wykrystalizowała się idea opery narodowej Glinki. W latach 1834–1842 powstały jego dwie najważniejsze opery: Życie za cara (Iwan Susanin) i Rusłan i Ludmiła. W tych latach powstały też najpiękniejsze pieśni do słów Puszkina. W latach 40. Glinka przebywał w Paryżu, gdzie poznał Berlioza, a następnie w Hiszpanii. Powstały tam dwie uwertury symfoniczne o melodyce hiszpańskiej.

Na przełomie lat 40 i 50. kompozytor przebywał w Warszawie, gdzie obracał się w kręgu Kurpińskiego i Lipińskiego. Powstała wtedy uwertura Kamarinskaja, która stała się wzorem dla kolejnych kompozytorów szkoły rosyjskiej. W latach 50 pisał w Paryżu swoją symfonię kozacką Taras Bulba, która pozostała niedokończona.

Wrócił po raz ostatni na kilka lat do Petersburga, gdzie przebywał w kręgu Dargomyżskiego i Bałakiriewa. Zainteresował się wówczas muzyką cerkiewną. Pojechał ponownie do Berlina do swojego profesora, aby zgłębić tajniki polifonii i skal kościelnych. Studiował dzieła wokalne Palestriny i Bacha. Nie wrócił już do kraju.

Zmarł w roku 1857 w wieku 53 lat, przeziębiwszy się po koncercie, gdy wychodził z dusznej sali.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Michaił_Glinka