wtorek 16 kwietnia 2013 r.

o godz. 16:00

Spotkanie literackie i promocja książki

Wasyl Słapczuk

Kobieta ze śniegu

Spotkanie w ramach XIII Międzynarodowej Sesji Historycznoliterackiej
„Nasi sąsiedzi: Ukraina i Białoruś”
organizowanej przez Instytut Filologii Słowiańskiej UMCS
i Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Lublinie

Prowadzenie:
Wojciech Pestka – pisarz, krytyk literacki, ukrainoznawca.

ulotka.pdf

Ktoś rzeźbi dla siebie kobietę z kamienia, ktoś struga w drewnie, a ja, ponieważ nie jestem obciążony ani doświadczeniem, ani zdolnościami, z dziecięcą naiwnością postanowiłem ulepić dla siebie kobietę ze śniegu. Ale wszystkie one topnieją, stoję po kostki w wodzie, mam katar. […]
Oczywiście, kobieta ze śniegu – to tylko metafora.
Prawdopodobnie brakuje mi talentu, żeby ulepić ze śniegu taką kobietę,
dla której warto byłoby oddać życie. I od razu szukam sobie usprawiedliwienia:
a może przyczyna leży w śniegu? Brakuje talentu, nie ma odpowiedniego śniegu…
Klimat nie ten.

Wasyl Słapczuk, Kobieta ze śniegu, Wydawnictwo Polihymnia, Lublin 2012

Wasyl Słapczuk (ur 1961) jeden z najbardziej znanych pisarzy ukraińskich średniego pokolenia. W młodości żołnierz armii radzieckiej, uczestnik wojny w Afganistanie, gdzie został ciężko ranny. Dziś inwalida przykuty do wózka inwalidzkiego. Autor siedmiu książek dla dzieci, ostatnia z nich „Bdżołynyj Boh i bdżoleniatko” (Pszczeli bóg i pszczolątko) ukazała się w 2009 roku, dwóch rozpraw krytycznych o współczesnej poezji, zbioru esejów, czterech powieści, zbioru opowiadań, 16 tomów poetyckich. W serii „Exceptis Excipiendis” ukazały się w Kijowie między innymi jego powieści: „Slipyj doszcz” (Ślepy deszcz, 2003), „Dyki kwity” (Dzikie kwiaty, 2004), „Osinf za szczokoju” (Jesień za policzkiem, 2005), „Klitka dla neba” (Klatka dla nieba, 2006). Nagrodzony najwyższą ukraińską Literacką Nagrodą im. Tarasa Szewczenki (2004), laureat wielu międzynarodowych nagród literackich. Ukazująca się w Polsce „Kobieta ze śniegu” dla miłośników jego twórczości jest najbardziej kontrowersyjną i niepokorną powieścią (Żinka zi snihu, 2008). Powieść została przełożona na język polski przez Iwonę Wasilewską i Wojciecha Pestkę, ukazała się w serii „Biblioteka Literatur Naszych Sąsiadów” wydawanej przez Instytut Filologii Słowiańskiej UMCS i Stowarzyszenie Pisarzy Polskich.

———————————-

W budynku naprzeciw, na wysokości mojego piętra, zauważam w ramach okien kobiecą postać. Nie widzę twarzy kobiety I to mnie martwi o wiele bardziej niż fakt, że w gabinecie okulisty nie widzę trzeciego od góry rzędu liter, a kiedyś przecież widziałem trzeci rząd od dołu. W czwartej – piątej klasie jeszcze przyjrzałbym się twarzy tej kobiety. Ale wtedy dojrzałe kobiety mnie nie interesowały. A teraz widzę tylko plamę, podobną do odcisku kciuka umaczanego w czymś tłustym. Oby wraz z utratą wzroku nie spotkały mnie znacznie większe straty – estetyczne, moralne, i tak dalej, przyjdzie mi albo pokonać własny kompleks i obsadzić nos okularami, albo skrócić odległość oddzielającą mnie od świata. Na razie uspokajam się myślą, że wszystkie odciski palców, tak jak i twarze, różnią się jeden od drugiego, dlatego zawsze będę w stanie rozpoznać ludzi. Wzdycham: i po co mi to doświadczenie kryminalisty?!

Uśmiechnąwszy się na pożegnanie do mglistego obrazu w oknie naprzeciw, idę na wysiedziane miejsce.

Wasyl Słapczuk, Kobieta ze śniegu, Wydawnictwo Polihymnia, Lublin 2012