wtorek 4 lutego  2014 r.

o godz. 17.30

Wystawa malarstwa

Dariusza Ciężaka

Najważniejszy jest kolor

Pejzaż, martwa natura, portret

ulotka.pdf

Dariusz Ciężak ukończył Wydział Artystyczny Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Brał udział w wielu plenerach, wystawach indywidualnych i zbiorowych.

Obecnie pracuje w Oddziale Kultury w Departamencie Kultury, Edukacji i Sportu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Lubelskiego w Lublinie.

Wystawy zbiorowe (m.in.):

– Berettyófalu, Węgry,

– Hajduszoboszlo, Węgry,

– Centrum Kultury Plastycznej – Brześć, Białoruś,

– Galeria „Łęgi”, wystawa „Viribus Unitis”, Lublin

– Galeria „Jedynka” KUL, Lublin

– wiosenne i jesienne wystawy w galerii TPSP w Lublinie

Wystawy indywidualne:

– Galeria „Łazorek”, Kazimierz Dolny, 1995 r.

– Galeria „Kuncewiczówka”, Kazimierz Dolny, 1995 r.

– Galeria „Kuncewiczówka”, Kazimierz Dolny, 1997 r.

– Galeria „Rękawka”, Kraków, 1998 r.

– Galeria Miejskiego Domu Kultury„Muflon”, Jelenia Góra, 2005 r.

_____________________________________

Zawsze, jeżeli rozmawiamy o moim malarstwie to nieuchronnie pojawia się słowo „kolor”. Można wspomnieć o rysunku albo o kompozycji ale to, co interesuje mnie najbardziej i to, nad czym się skupiam – to właśnie kolor. Chciałbym, aby to on w procesie powstawania prac był najważniejszy, organizował obrazy, podporządkowywał sobie i rysunek i kompozycję. Taka swoista tendencja, polegająca na akcentowaniu koloru w kompozycji malarskiej przy jednoczesnym osłabieniu znaczenia formy i linii. Dominująca tematyka moich prac to pejzaż, martwa natura i studium portretowe. Uznaję kolor za kompozycyjnie najważniejszy element obrazu, jego główny budulec. Staram się traktować plamę barwną jako środek częściowo zastępujący światło. Każdy stopień nasilenia światła być może powinien uzyskać swój odpowiednik w plamie o określonej barwie. Podczas pracy mimowolnie myślę o sprawach, które decydują o jakości tkanki malarskiej i sensie pracy malarza właśnie dzisiaj, w świecie pomieszania wartości i relatywizowania pojęć w sztuce. Wydaje mi się też, że coraz więcej artystów spogląda w stronę starych mistrzów, przypomina sobie stare prawdy o sztuce i życiu.

Dariusz Ciężak

_____________________________________

 _____________________________________

Portrety Kazimierza, milczenie rzeki, szeleszczący ogród za płotem, owoce na talerzu – nie można pozostać obojętnym na plastyczne komunikaty Dariusza Ciężaka – malarza z Lublina. Zarówno wyobrażenia pejzażu, podobizny osób czy martwe natury uchwycone bywają przez niego w samej istocie trwania – poprzez pryzmat chwili i bez złudzeń, co do wieczności. To swoiste próby dokonania syntezy przemijania, nie uciekające się jednak do epatowania obrazami rozkładu, ale z niezwykłą subtelnością analizujące moment przesycenia bytem. Umiejętność takiej notacji rzeczywistości jest właściwa tylko sztuce tworzonej w tonach najwyższych. Jak blisko stąd do momentów, kiedy w kielichu Rembrandt wznosi pochodnię swojego życia, a u Giorgione’a płomień błyskawicy rozświetla burzę.

W obrazach Dariusza Ciężaka życie „błyszczy” zza krzaków Kazimierza. Malarz mieszkał w niedalekim Lublinie i, podobnie jak wielu twórców od lat dwudziestych minionego stulecia, ulega urodzie tego miasta z wapiennymi murami, gdzie miewa się wrażenie przebywania we wszechogarniającym „worku z zielenią” – jak określiła kiedyś to miejsce Maria Kuncewiczowa Opłotki, Wisła, Albrechtówka, rynek i bruk na nim mokry od deszczu – taka kwintesencja polskiego pejzażu i odczuwania. Kiedy patrzymy na cząstki owoców na talerzu, rząd butelek z nalewkami, nie ma wątpliwości, że otacza je właśnie pejzaż Lubelszczyzny, gdzie światło padające na przedmioty ma wymiar inny niż gdziekolwiek indziej.

Pory dnia i roku na obrazach Dariusza jawią się peanem na cześć życia – uśmiechem, czystym wrażeniem, o którym możemy powiedzieć, że skądś nam znajomym – z dzieciństwa, ze snu… Są niedopowiedziane i chyba przez to bardziej sugestywne. Wibrują zmysłowością – odczuciem wieczoru, wilgoci, nasycenia słońcem, a nawet zapachami – ciasta, owoców, rzeki.

To sztuka, która niczego nie naśladuje, ale istnieje prawem samodzielnego bytu, dopełniając naszej rzeczywistości swoimi refleksami i refleksjami o zimach, słonecznych ogrodach, cząstkach soczystego arbuza, które podnosimy w dłoniach do ust. Popatrzmy, jak imponująco układa się na nich światło – w takim „przegięciu” bytu…

Henryk Dumin