poniedziałek 15 października 2012 r.

o godz. 18.00

Spotkanie autorskie z

Ewą Bajkowską

Lunaparki
Poetyckie wehikuły czasu

ulotka.pdf 

Tomik poezji pt. Lunaparki złożony jest wierszy pisanych w różnym okresie – tworzą one spójną tematycznie dwuczęściową całość składającą się na bardzo osobistą wizję współczesności.
Pierwsza część, zatytułowana Lunaparki życia, dotyczy ludzkiej egzystencji zdeterminowanej przez nieuchronną mijalność. Obraz przemijania w przestrzeni ludzkiego życia wyznaczają etapy związane z biologią, jednak w tę biologiczną konieczność wpisują się dramatyczne relacje międzyludzkie – stąd wiersze mówiące o tragicznych aspektach dzieciństwa, samotności i starości.
Druga część zbiorku, zatytułowana z pewną dozą ironii Nasz piękny wiek XX, mówi o świecie, w którym życie zdominowała historia: ideologie, utopie, fanatyzmy, u których podstaw jak na szyderstwo widniało hasło szczęścia człowieka. Czyżby nasz świat był lunaparkiem, którego lustra tylko pozornie zniekształcają rzeczywistość? Na szczęście człowiek zawsze poszukiwać będzie ładu i harmonii, i zawsze znajdą się ludzie niosący sobie dar miłości.

Ewa Bajkowska

Czwarty tomik poetycki Ewy Bajkowskiej wyróżnia się ekspansją przemyśleń i refleksji na temat współczesnego człowieka, usytuowa­nego między małym czasem ziemskiego bytowania a dużym czasem nieskończoności. Odsłania tragiczne serpentyny wędrówki przez życie i ostrzega przed odstępstwem od wymogu bycia człowiekiem. […]

Koncepcja przeżywania i refleksji, stanowiąca wzorzec liryczny tej poezji, łączy się z aksjologią chrześcijańską, z poszukiwaniem sensów życia nieopartych o blichtr, pozór czy zagrażające człowiekowi zło. To piękny tomik pisarki znanej przede wszystkim z opowieści o wybra­nym, niemal magicznym miejscu na ziemi – Sandomierzu, pisarki obdarzonej dużą wrażliwością artystyczną, chłonącej świat zewnętrzny, także po to, aby przeobrazić go w pryzmacie poezji i mocno uwyraźnić poszukiwaną aksjologię ładu, harmonii i humanizmu.

Prof. dr hab. Alina Aleksandrowicz

Ewa Bajkowska, nauczycielka lubelskich szkół średnich, historyczka, poetka, publicystka sandomierskiej prasy regionalnej, wnuczka Wacława Bajkowskiego, adwokata i sędziego, działacza społeczno-politycznego, pierwszego prezydenta Lublina w latach 1916-1918. Ze strony matki jest potomkiem rodziny Sekutowiczów, niezwykle zasłużonej dlaLubelszczyzny. Bolesław Sekutowicz był prezesem Sądu Okręgowego, a następnie Apelacyjnego w Lublinie.
Urodziła się w Sandomierzu. Tam ukończyła szkołę podstawową i Liceum Ogólnokształcące nr 2, dzisiaj noszące imię Tadeusza Kościuszki. Następnie studiowała na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i uzyskała dyplom pisząc pracę magisterską pt. „Życie wewnętrzne gmin kalwińskich na Litwie w XVII wieku” pod kierunkiem prof. Stanisława Tworka. Od 1970 roku na stałe związała się z Lublinem i pracowała jako nauczyciel w Państwowych Szkołach Budownictwa i Geodezji oraz XI Liceum Ogólnokształcącym. Jest członkiem Koła Miłośników Sandomierza i Sandomierskiego Towarzystwa Naukowego. Należy do Związku Literatów Polskich i Lubelskiego Towarzystwa Miłośników Książki.
Swoją twórczość literacką, publicystyczną i naukową związała Ewa Bajkowska z Sandomierzem. Jest autorką czterech tomików wierszy: Strumień czasu (Sandomierz 1999), Czas zamknięty. Ścieżkami Cmentarza Katedralnego w Sandomierzu (Wydawnictwo L-Print, Lublin 2001), Kontury pamięci (Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2003) i Lunaparki (Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz – Lublin 2012). Poezja ta, pełna zadumy i refleksji o przemijaniu, poświęcona jest miastu rodzinnemu i jego najczęściej byłym już mieszkańcom. Od ponad dziesięciu lat publikuje eseje literackie w społeczno-kulturalnym miesięczniku Klubu Miłośników Sandomierza -„Sandomierzaninie”. Tam ukazały się jej teksty dotyczące Stefana Żeromskiego, Jarosława Iwaszkiewicza i Wiesława Myśliwskiego. Wiele uwagi poświęciła poezji Adriany Szymańskiej, Ludmiły Marjańskiej i Wandy Schinzlowej, a także wierszom księdza Bonifacego Miązka związanego z Wiedniem i tamtejszą archidiecezją, oraz poezji księdza Apolinarego Knothe tworzącego w drugiej połowie XIX wieku. Na łamach „Sandomierzanina” ukazały się m.in. wspomnienia autorki pt. Pamięć i dwuczęściowy szkic pt. Sandomierski rynek w XVII wieku. Współpracuje z biuletynem Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego pt. „Zeszyty Sandomierskie”.
W 2010 roku opublikowała pracę naukową pt. Dramat samotnego jeźdźca. Henryk Sandomierski w legendzie, historii i literaturze poświęconą czwartemu synowi Bolesława Krzywoustego, który przez dwadzieścia lat, od 1146 do 1166 roku, w czasie Polski dzielnicowej władał ówczesną Ziemią Sandomierską, która obejmowała dużą część obecnej Lubelszczyzny. Jest to studium historyczne i historycznoliterackie omawiające postać i barwne peregrynacje księcia sandomierskiego po średniowiecznej Europie i jako krzyżowca w krucjacie do Ziemi Świętej. Henryk Sandomierski ukazany został zarówno poprzez dorobek dotychczasowej historiografii, jak i w literackiej wizji Jarosława Iwaszkiewicza zawartej w jego historycznej powieści z 1934 roku pt. Czerwone tarcze.
Jedna z książek Ewy Bajkowskiej pt. Chodząc ulicami miasta poświęcona jest wędrówce po Sandomierzu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, Jak zauważył Stanisław Andrzej Łukowski, prezes Lubelskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, „napisana jest z wielką kulturą słowa, pięknym, bogatymi barwnym językiem, pokazuje Sandomierz w całej swojej różnorodności, a więc miasto legendy i codzienności, miasto, które mimo upływu czasu trwa w myślach, uczuciach, w duszy i sercu. Myślę, że książka ta pięknie wpisuje się w nurt tak zwanej literatury małych ojczyzn, jest kolejną pozycją, którą Ewa Bajkowska, sławiąc z nostalgią Sandomierz i Sandomierszczyznę, kontynuuje tradycje Jarosława Iwaszkiewicza i Wiesława Myśliwskiego”.

______________________________________

       
Poezja Ewy Bajkowskiej w Domu Kultury LSM – Joanna Biegalska