w czwartek 23 października 2014 r.

o godz. 17:00

Zuzanna Danuta Góra

Malarstwo

ulotka.pdf

Zuzanna Danuta Góra

Ukończyła Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu – Wydział Sztuk Pięknych.

Długoletni nauczyciel plastyki szkół podstawowych na terenie miasta Lublina. Prace dzieci wykonane pod jej kierunkiem zdobywały wyróżnienia i nagrody.

W latach 1974-1984 była pracownikiem Kuratorium Oświaty i Wychowania w Lublinie na stanowisku wizytator rejonowy do spraw Kultury Młodzieży Szkolnej. W latach 1984-1993 jako pracownik Studium Nauczycielskiego w Lublinie przygotowywała przyszłych nauczycieli do prowadzenia zajęć plastyki w przedszkolach i szkołach podstawowych. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Plastyków w Lublinie.

Organizowała wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Brała udział w licznych wystawach zbiorowych.

Wystawy indywidualne w latach 1970-1990:

– Domy Kultury na terenie miasta Lublina

– Filharmonia Lubelska – Klub „Empik”

– ul. Krakowskie Przedmieście w Lublinie,

– Galeria „Cepelia” przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie,

– Galeria sztuki „Agro” przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie,

– Wystawa w kawiarni „Babie Lato”, styczeń 2009r.,

-Wystawa w Domu Kultury w Lipsku -woj. mazowieckie marzec 2009 r.,

-Wystawa malarstwa w Domu Kultury przy ul. Konrada Wallenroda, czerwiec 2011 r.,

Wystawy zagraniczne:

– wystawa indywidualna w Kanadzie – Vancouver 1993 r.,

– wystawa indywidualna w USA, Chicago – kawiarnia „Caffe Lura” 1994 r.

– wystawa indywidualna w USA, Chicago – kawiarnia „Caffe Lura” 1997 r.

kontakt telefoniczny:

81 526 07 69

605 130 907

___________________________________________

„Ciągle poszukuję” – mówi Zuzanna Góra o swoim malarstwie, a ja widzę w jej obrazach intrygujące efekty tych wielomiesięcznych kwerend widoczne zarówno w podejmowanej tematyce, jak i w każdym elemencie warstwy formalnej. Artystka pozostaje wierna jedynie technice plastycznej; fascynuje ją malarstwo olejne. Ale już tematyka jej wypowiedzi jest zróżnicowana. Kwiaty, które wydają się pęcznieć od nadmiaru barw dotykają wyniosłości porcelanowej filiżanki. Miasta – Lublin, Kazimierz, Kraków, Wenecja, ujęte przez pryzmat oczarowania malarki specyfiką miejsc i ich kolorystyki, charakterystycznych detali, niepowtarzalnego klimatu. Stąd dorożki z Krakowskiego Rynku i karnawałowe maski Wenecjan. Niekiedy płaszczyzna obrazu dzielona jest na kilka sekwencji. Zabieg ten umożliwia nie tylko przetransponowanie większej ilości wrażeń na powierzchnię podobrazia. Dzięki niemu rodzi się nowa jakość narracyjna w odniesieniu do miejsc, sytuacji, relacji. Czasem na płótnie dominuje postać ludzka lub zwierzęca na tle elementów dekoracyjnych: detali architektonicznych, motywów roślinnych lub geometrycznych.

Malarskie wypowiedzi Zuzanny są pełne kontrastów opartych na harmonii barw, kształtów i sposobie ich komponowania. W swoim twórczych poszukiwaniach malarka jest autentyczna. Nie naśladuje wiernie rzeczywistości, której wybrane elementy są jedynie zaczynem artystycznej wizji. Wszystkie obrazy emanują radością tworzenia, widoczną w swobodzie i niezależności twórczej, ujawnianej przede wszystkim poprzez kolory i kształty. Stosując wielkości hierarchiczne, zamierzone deformacje, uproszczenia czy płaskość form artystka wydaje się nawiązywać do twórczości okresu ideoplastyki, lecz bez jakiegokolwiek powielania. Nie naśladuje też innych twórców, choć fascynuje ją np. secesja. Ale obrazy malowane przez Nią w secesyjnej konwencji jedynie przywołują wspomnienia twórczości tego okresu. „Bo to moja secesja” – mówi z dumą autorka

. Ów autentyzm i niezależność wynikają z ogromnej potrzeby kreacji twórczej stymulowanej fascynacją światem, jego różnorodnością i złożonością. Analizowane dzieło odzwierciedla po prostu relacje autorki z otoczeniem, efekt jej zamyśleń, zachwytów, refleksji intelektualnej i estetycznej… Jednocześnie widać w nim ledwo uchwytny niedosyt, który skłania Zuzannę do ciągłych poszukiwań podejmowanych podczas radosnej wędrówki meandrami malarstwa.

Dr Urszula Tomasiak

Prezes Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Plastyków

____________________________________________________________________

Czarodziejka koloru

Interesująca malarka – nieustająca w kreatywnym poszukiwaniu „nowego”, 0 wielkim potencjale twórczym, ciągle młoda, energetyczna z odrobiną szaleństwa, artystycznie rozpoznawalna, niepospolita i wspaniała kobieta. Tak najkrócej można by scharakteryzować portret znanej nie tylko w środowiskach plastycznych artystki -Zuzanny Góry.

Co najmniej od dekady śledzę jej rozwój twórczy i ciągle odkrywam nowe pokłady niewyczerpanej mocy, która pozwala malować świat jej duszy i dawać radość tworzenia. Ten malarski świat daleki jest od dokumentowania i rejestrowania otoczenia i miejsc, w których bywała i je kocha. Na ogół rozpoznajemy te miejsca nie dlatego, że zostały utrwalone jak na fotograficznej kliszy ale z powodu pozostawienia na płótnie silnego barwnego wrażenia. Jej ulubione miejsca takie jak Wenecja, Kraków, Kazimierz nad Wisłą, czy Lublin, z którym związała się na stałe; są jedynie zasugerowane plastycznym znakiem, są pretekstem oraz inspiracją do własnych przetworzeń i artystycznej interpretacji. Z fragmentów znanej architektury artystka buduje nowe elementy, a następnie dość dowolnie je komponuje. W ten sposób tworzy nowy porządek, w którym rządzą jedynie prawa malarskie zapisane w jej kolorowym przeżywaniu i doznaniach. W główny plan obrazu autorka często wprowadza pozornie obcą narrację, która w gruncie rzeczy jest malarskim cytatem zaczerpniętym z orientalnych kultur i łączy się w przemyślaną, doskonale zakomponowaną całość.

W malarstwie Zuzanny Góry najbardziej przykuwa i cieszy oko niezwykła barwa, a właściwie feria mocno nasyconych i zdecydowanych barw. Zaskakujące zestawienia pięknych, czystych kolorów wręcz tańczą i szaleją; układają na płótnie dynamiczne formy. Ta kolorowa i beztroska orgia wprowadza nas w magiczny świat karnawału -triumfu radości, a także w świat bardziej liryczny, pełen fantazji jakby z „baśni tysiąca 1 jednej nocy”. Zgromadzone na obecnej wystawie obrazy emanują energią życia. Ich dynamiczna forma podporządkowana jest rygorom kompozycji. Mimo gęstości wątków i motywów wszystko jest na swoim miejscu tworząc zamkniętą całość.

Najnowsze obrazy Zuzanny Góry, w których pojawia się na pierwszym planie ludzka postać, jeszcze bardziej oddalają odbiorcę od realnego świata. Wydaje się, że są baśniową projekcją odczuć ich autorki wzbogaconą o liczne wybujałe ornamenty rodem z secesyjnej estetyki. Nowa malarska narracja tych dzieł, wydaje się bardziej kobieca i delikatna. Liryczne kobiece portrety są natchnione i uduchowione, wrysowane dekoracyjną linią w równie dekoracyjne tło. Choć pozbawione głębi i trójwymiarowości nie tracą nic na swojej świeżości oraz wymowie, gdyż świadomie spłaszczone formy jeszcze bardziej podkreślają walory malarskie i teatralną aurę. Może jest to gra pozorów i złudzeń, która urzeka i mami – ale czyż życie takie nie jest?

Obecna wystawa jest dorobkiem kilku ostatnich lat wyraźnie ukazując artystyczne ścieżki Zuzanny Góry wydeptane zdecydowanie ale też w różnych kierunkach. Ścieżki ostatecznie łączą się w jedną szeroką, kolorową aleję, której zdaje się nie widać końca; i niech tak już pozostanie.

Mieczysław Wojtas

____________________________________________________________________

Malarstwo Danuty Zuzanny Góry budzi zainteresowanie wśród szerokiej publiczności – osób o wyrobionych gustach i wysokim poziomie edukacji artystycznej.

Absolwentka toruńskiego Wydziału Sztuk Pięknych nie rozstaje się z pędzlem tworząc nowe cykle, dbając o rozwój i doskonałość warsztatu malarskiego. Często zapraszana przez placówki kulturalne także poza Lublinem identyfikuje się z grupą osób należących do Lubelskiego Oddziału Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Plastyków.

Pamiętamy jej oryginalne prace z kazimierskich festiwali kapel, gdzie ludowi artyści w barwnych strojach znakomicie są wkomponowani w uliczki Kazimierza nad Wisłą wraz z rekwizytami.

Autorka z powodzeniem tworzy fantazje architektoniczne oparte na motywach krakowskich, lubelskich, także weneckich. Ostatnio prezentowała niezwykłe obrazy Wenecji – miasta Św. Marka, które opowiadały o tym, że powstało ono dla artystów przez artystów tworzone. Jej bardzo osobista i oryginalna wizja wzbudziła wśród zwiedzających ogromne zainteresowanie.

Nowy cykl obrazów związany jest także z Wenecją, ale tym razem pojawiają się mieszkanki tego miasta, piękne Wenecjanki, czasem w maskach, kunsztownie ubrane na tle bogatych, różnorodnych ornamentów. Można dopatrzeć się tu motywów greckich, bizantyjskich lub secesyjnych. Prace malowane płasko, bez zbędnych światłocieni, dzięki czemu malarka zaprasza nas do odrealnionego świata. Twarze, czasem ukazane z profilu przypominają malarstwo ścienne z Knossos na Krecie , czasem z egipskich grobowców w Tebach lub secesyjne erotyki Gustawa Klimta. Jest to malarstwo niezwykle kobiece, świadczące o głębokiej więzi twórcy z tradycją kulturową różnych epok i narodowości. Kolorystyka wysmakowana, subtelne odcienie ugrów, ochry, sepii podnoszą walory malarskiego przekazu i świadczą o wysokim poziomie artystycznym prezentowanej wystawy.

Krystyna Głowniak