24 kwietnia – Wielki koncert muzyki tanecznej „Złote myśli, złote przeboje”

w piątek 24 kwietnia 2015 r. o godz. 18.00

Wielki koncert muzyki tanecznej

Złote myśli, złote przeboje

w wykonaniu zespołu Standard Brass Band

z solistką Agnieszką Dobrowolską

Wstęp wolny
Bezpłatne wejściówki w sekretariacie Domu Kultury LSM

Zespół STANDARD BRASS BAND istnieje już 17 lat. Występuje głównie na terenie Lubelszczyzny, chociaż na swoim koncie ma również podróże artystyczne m. in. do Warszawy, Kielc, Poznania, Łodzi, Wieliczki, Nowego Targu, a nawet Brukseli.
Repertuar grupy obejmuje przeboje polskiej i światowej muzyki rozrywkowej, znane tematy filmowe oraz standardy muzyki jazzowej i tanecznej.

Wystąpi zespół w składzie:
śpiew – Agnieszka Dobrowolska, śpiew, gitara – Mariusz Wrona
saksofony: Arkadiusz Jaros, Grzegorz Martinson, Józef Nikiel, Bogusław Wróblewski,

trąbki – Mieczysław Pawelec, Arkadiusz Stec
puzony – Rafał Maruszak, Bartłomiej Pietrzak,

fortepian – Wojciech Durak
gitara basowa – Jarosław Goś,

perkusja – Kamil Banach

O tańcu opowiedzą filozofowie prawa
prof. Maria Szyszkowska i prof. Roman Tokarczyk
– inicjatorzy Nałęczowskiej Mafii Tanecznej
a usłyszymy: Przeboje sprzed lat, Walc wiedeński – Mon P’tit Bal Rigolo, Walc angielski – Jej portret, Tango – Całuję Twoją dłoń madame, Foxtrot – Kasztany, Jive – A-B-C Jive, Cha-cha – Serduszko puka, Samba – Za Tobą pójdę jak na bal, Rumba – Miłość w Portofino, Quickstep – Glenn Miller, Medley, Polka – Dziadek

Prowadzenie Ewa Hadrian

Zespół STANDARD BRASS BAND istnieje już 17 lat. Występuje głównie na terenie Lubelszczyzny, chociaż na swoim koncie ma również podróże artystyczne m. in. do Warszawy, Kielc, Poznania, Łodzi, Wieliczki, Nowego Targu, a nawet Brukseli.
Repertuar grupy obejmuje przeboje polskiej i światowej muzyki rozrywkowej, znane tematy filmowe oraz standardy muzyki jazzowej i tanecznej.

Wystąpi zespół w składzie:
śpiew – Agnieszka Dobrowolska, śpiew, gitara – Mariusz Wrona
saksofony: Arkadiusz Jaros, Grzegorz Martinson, Józef Nikiel,
Bogusław Wróblewski, trąbki – Mieczysław Pawelec, Arkadiusz Stec
puzony – Rafał Maruszak, Bartłomiej Pietrzak, fortepian – Wojciech Durak
gitara basowa – Jarosław Goś, perkusja – Kamil Banach

O tańcu mówią

Maria Szyszkowska:
Taniec wyzwala w nas to, co spontaniczne i radosne. Zmusza do podlegania rytmowi i – w wypadku kobiet – woli mężczyzny. Wznieca kokieterię wnoszącą pozytywny niepokój. Sens erotyczny tańca bywa na ogół przemilczany i nie zawsze uświadamiany przez tańczących. (…) Taniec przenosi nas w inny wymiar codzienności, nadając jej odświętny charakter.
W filmie Kawalerowicza Austeria roztańczeni uczniowie cadyka, chasydzi, w śpiewie i tańcu zbliżają się do Boga. Derwisze również nadają tańcu wymiar transcedentny.
Tańcząc można poczuć się wolnym. Sztuka, jaką jest taniec, wciąga do udziału pewną zbiorowość i przełamuje bariery między jednostkami. (…) U nas wielu ludziom wydaje się, że zabawa jest zarezerwowana dla dzieci i młodzieży. Wywołuje więc zgorszenie widok tańczących sędziwych par. W Nałęczowie, w „Wołyniu”, obserwuję odradzanie się psychiczne osób, które tańczą. Panie młodnieją i zaczynają znów wierzyć w swoją atrakcyjność.
Mari Szyszkowska, W opozycji do przeciętności, czyli własna droga ku wolności, s. 181

Roman Tokarczyk:
Wielkie religie świata na ogół pozytywnie oceniają taniec zarówno w jego przejawach sakralnych, jak i świeckich. Z niemałą natomiast niechęcią, niemal bez wyjątków, odnosiła się zawsze do tańca doktryna katolicka. Według św. Jana Chryzostoma ,,[w] każdym tańcu czart bierze udział, a miejsce, gdzie się tańce odbywają, jest prawdziwą świątynią diabelską”. Wtórował mu św. Efrem obwieszczając: „Gdzie taniec, tam płaczą aniołowie, a czart obchodzi swoją uroczystość”. W przekonaniu św. Ambrożego „Tańce są trumną niewinności i grobem czystości”. Stolica Apostolska długo bezwzględnie zakazywała katolikom tańczenia tanga i walca. Jakkolwiek te skrajne oceny łagodnieją nieco w miarę upływu czasu, ortodoksyjny katolicyzm do dzisiaj dopatruje się w tańcu wielu moralnych niebezpieczeństw. W jego świetle taniec stwarza okazje do grzechu, jeśli już sam nie jest grzechem. Rozbudza zmysłowość, wzmaga seksualne pożądanie, szerzy cielesne wyuzdanie, pogłębia pragnienie pijaństwa i narkomanii. Wrażliwość ortodoksów katolickich rażą w tańcu bezwstydne ubiory, prowokacyjne ruchy, zbyt bliskie kontakty cielesne tańczących. Dość przeto odosobniony jest głos św. Augustyna: „Człowieku, naucz się tańczyć – zachęcał on – bo inaczej aniołowie w niebie nie będą wiedzieć, co z tobą zrobić”.
Roman Tokarczyk, Taniec modlitwą nóg [w:] Księga pamiątkowa dedykowana prof. Romanowi A. Tokarczykowi, s. 419

———————————–

Maria Szyszkowska,  polska filozof i polityk, działaczka społeczna, wykładowca akademicki, senator V kadencji. W 1961 r. ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1962 na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej. Po obronie doktoratu na Wydziale Prawa UW w 1967 r. odeszła z tej uczelni. Działała w Stowarzyszeniu PAX Bolesława Piaseckiego. W rok po uzyskaniu habilitacji w 1973 r. na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego podjęła pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, a później wykładała w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Profesorem nadzwyczajnym została w 1988, a zwyczajnym w 1993 r. Od 1992 r. zaczęła ponownie pracować na Uniwersytecie Warszawskim. W Instytucie Studiów Politycznych PAN utworzyła Zakład Filozofii Polityki i kierowała nim do roku 1994. Na UW wykłada filozofię współczesną, filozofię kultury i filozofię prawa. Flozofię wykładała również na uniwersytecie w Wiedniu. Opublikowała kilkadziesiąt książek i kilkaset artykułów. Niektóre z nich to: Filozofia prawa i filozofia człowieka (1988), Filozofia prawa. Filozofia polityki. Filozofia twórczości (1993), Europejska filozofia prawa (1993 ), Filozofia Kanta w XXI wieku (2005), Teoria i filozofia prawa (2008), Na każdy temat z Marią Szyszkowską… rozmawia Stanley Devine (2011).
Roman Andrzej Tokarczyk, profesor zwyczajny, prawnik i filozof, specjalista w zakresie historii i współczesności doktryn politycznych i prawnych, filozofii prawa, etyki prawniczej, komparatystyki prawniczej, kultur prawnych, prawa amerykańskiego i prawa medycznego. Stworzył i rozwija również nowy nurt prawoznawstwa – biojurysprudencję. Jest autorem wielu wielokrotnie wznawianych książek oraz kilkuset artykułów naukowych, opublikowanych w kilku językach w kraju i za granicą. Czołowe publikacje książkowe to: Współczesne doktryny polityczne (1971, wyd. I-XV), Prawa narodzin życia i śmierci (1984, wyd. I-XI), Filozofia prawa (1993, wyd. I-XI), Prawo amerykańskie (1996, wyd. I-XI), Współczesne kultury prawne (2000, wyd. I-IX), Komparatystyka prawnicza (1989, wyd. I-IX), Oblicza Grzegorza Leopolda Seidlera w powadze i anegdocie (2015). Dotychczasowy życiorys i dorobek naukowy autora wieńczy pięciotomowe dzieło pod red. Zbigniewa Władka i zespołu redakcyjnego pt. Księga życia i twórczości. Księga pamiątkowa dedykowana prof. Romanowi A. Tokarczykowi, Wydawnictwo Polihymnia, Lublin 2014 (dwa wydania – dostępne w wersji elektronicznej i drukowanej).
Ewa Hadrian – polonista (KUL), bibliotekarz (starszy kustosz Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie), bibliolog i bibliofil (członek Lubelskiego Towarzystwa Miłośników Książki), popularyzatorka literatury i czytelnictwa; wieloletni współpracownik Radia Lublin (autorka m.in. kilkuset felietonów radiowych emitowanych w cyklu „5 minut z książką”), współautorka telewizyjnego programu kulturalnego „Afisz” (TVP Lublin). Autorka m.in. publikacji Samuela Tyszkiewicza sztuka pięknej książki, Lublin 2011.